Kamieniołom

Od niemal roku w mojej głowie kiełkuje pomysł wyjazdu na Mount Blanc. Początki były spokojne – szukanie artykułów w necie, pytanie po znajomych, wstępne szukanie ekipy… no i trafiło się. Znajomi znajomego jadą zdobywać ten konkretny szczyt w wakacje. Mają trochę więcej doświadczenia niż ja, więc układ idealny. Wada to fakt, że jadą przez Hiszpanię i muszę sam załatwić sobie transport. No, ale dla chcącego nic trudnego.

W ramach zapoznania się, zostałem zaproszony na „piknik w kamieniołomach”. Nie do końca wiedziałem, co to dokładnie ma znaczyć, ale w sumie, „why not?”. Potem dowiedziałem się, że ów kamieniołom jest położony rzut beretem od Sobótki. W ostatecznych rozmowach okazało się nawet, że znajdzie się dla mnie transport. Żyć, nie umierać.

Zbiórka pod Aquaparkiem dostarczyło mi dużo wiedzy co do formy „pikniku”. Jechało nas około piętnastu osób. Kamieniołom to faktycznie kamieniołom, tylko nieczynny i zalany. I… jedziemy się tam wspinać. A ja wspin w terenie miałem ostatni raz w gimnazjum.

Gdy wszyscy się zeszli (oczywiście nie obyło się bez opóźnień), doczekałem się kolejnych niespodzianek. Marcin, czyli kierownik planowanej wyprawy w alpy jest gościem, którego poznałem na przejściu. Ponadto na piknik jechał z nami gość ze Slotu, którego kojarzyłem z widzenia, oraz Jacek który dał mi namiary na tą ekipę. Większość ekipy to studenci PWR, kilka osób związanych ze wspinem i jeden dzieciak. Sielanka pełną gębą.

Na miejscu opadła mi szczęka. Ślęża jako taka jest mi dość dobrze znana i nie spodziewałem się niczego nowego. A tymczasem te sterty kamieni, które widziałem ze szczytu okazały się małym rajem. Wycięta w skale dziura, w której zebrała się woda (znawcy tematu twierdzili, że ma do 30m głębokości), w całości otoczona lasem. Ściany różnej trudności, możliwość skakania do wody z piętnastu metrów, wieszania tyrolek… Naprawdę trudno się tam nudzić.

Oczywiście nie tylko my docenialiśmy uroki tego miejsca. Od dwóch dni obozowała tam ekipa extrem team (sorki, jeśli przekręciłem) z Wrocławia. Zawiesili oni dwie tyrolki nad kamieniołomem i co chwilę dawali nam pokaz w skokach na linie. Początkowo śmiałkowie (również płci pięknej) zatrzymywali się wysoko nad wodą, jednak z upływem czasu (a może z ilością wypitego piwa?) odległość od tafli robiła się coraz mniejsza. W pewnym momencie normalne było, że jest już ujemna…

My zaś rozłożyliśmy się na półce skalnej nieco na uboczu. trzy grille, jedna krótka ale wymagająca ściana oraz zejście do wody. Wszystko, czego potrzebowałem do szczęścia. Czas płynął szybko, popływałem, pojadłem, przypomniałem sobie jak to jest chodzić boso (oraz jak to jest wspinać się boso). Późnym popołudniem przenieśliśmy się na drugą stronę żeby zaliczyć „minetkę łokietka”. Trasa okazała się dużo prostsza niż ścianka przy pierwszym obozie (a może to efekt założenia butów do wspinu?).  W efekcie siedzieliśmy tam prawie do 22.00 kiedy to wypłoszył nas zmrok. Część ekipy została na noc, ja jednak chciałem w końcu spędzić noc w normalnym łóżku.

W całej tej zabawie temat wyprawy zszedł trochę na drugi plan. Mimo to udało mi się ustalić przybliżony termin wyjazdu. W dodatku ekipa okazała się niczego sobie, wydaje mi się też, że zrobiłem na nic odpowiednie wrażenie.

Z całego serca polecam to miejsce dla ludzi szukających miejsca na spędzenie dnia poza miastem. Mam tylko nadzieję, że nie zaczną się tam zjeżdżać tłumy, bo sam też chciałbym skorzystać z tego zacisza 😉 Jak tylko znajdę chwilę to wskoczę na rower i pojadę porobić tam trochę zdjęć. Naprawdę, jest na co popatrzeć.

Read Full Post »

TROPICIEL IV – wyniki

No i pojawiły się wyniki z Tropiciela. Właściwie, to były już jakiś czas temu, ale miałem problem z wrzucaniem plików na serwer i nie chciałem publikować niekompletnych postów.

Ostatecznie jako ekipa zajęliśmy 32. pozycję. Patrząc na ilość startujących, jest to podobny wynik jak start Leśnych Dziadków z zeszłego roku. Mnie osobiście zdziwiła ilość drużyn, która nie zaliczyła strzelania i musiała iść na KA. Moim zdaniem, było to naprawdę łatwe zadanie. No, a jeśli nie, to znaczy, że mam ukryty talent do strzelania 🙂

Wyniki można podejrzeć tutaj: http://www.tropiciel.org/wyniki4.php

A poniżej zamieszczam mapę rajdu. Prawa do mapy należą oczywiście do orgów, tak więc odradzam wykorzystywania jej do niecnych celów 😉

A tutaj jeszcze zaznaczona nasza trasa. Tam, gdzie biegną przerywane kreski – wydaje mi się, że szliśmy :). Na zielono zaznaczyłem przebiegi, których nie robiliśmy całą ekipą.

Read Full Post »

Wpadka na własnym podwórku – czyli garść porad z przymróżeniem oka

W życiu człowieka bywa tak, że myli on przebłyski fantazji z przebłyskami geniuszu. Taka pomyłka w moim wykonaniu zaowocowała kolejną przygodą. Ale po kolei.

Środa 02.06. Byłem już po pracy, właśnie wróciłem z uczelni. Przede mną długi weekend. Planowo miałem go spędzić w tatrach, jednak plany mają to do siebie, że planami pozostają. W związku z tym, że nie miałem nic do roboty, rodzinka zachęcała mnie do powrotu do domu (fakt, nie było mnie na dobrą sprawę od miesiąca). Gdzieś około godziny 16.10 podjąłem decyzję, że faktycznie mógłbym się do nich wybrać. Na jazdę autem nie miałem już jednak szans, mama była w drodze do domu. Na pociąg jakoś nie miałem ochoty. Pozostawał więc rower, albo… tu w mojej głowie zaświtał szatański plan pójścia do Brzegu pieszo (nomen omen, 40km). Szybka decyzja, jeszcze szybsze pakowanie, wskoczyłem na rower z dwoma plecakami i pojechałem pod Koronę. Tam bagaże przekazałem cioci (dlaczego sam z nią nie pojechałem, nie pytajcie. był pomysł i cała reszta się nie liczyła). Szybkie zakupy w Koronie, i normalne pakowanie małego plecaka. I tu zaczęły się kłopoty. W czasie napełniania camela rozszczelniłem go (o czym miałem przekonać się kilkaset metrów dalej). Z pod korony ruszyłem 17.15
Po owych kilkuset metrach poczułem, że coś mi moczy plecy. Jeszcze zanim zdjąłem plecak, zrozumiałem, co jest nie tak. Połowa płynu zamiast w camelu była poza nim, powoli sącząc się przez ścianki plecaka. Picie wylałem, a cieknącego camela wziąłem w ręce (planowałem szybkie wypicie go do końca). Po kolejnych kilkuset metrach przypomniałem sobie, że miałem zadzwonić do koleżanki. sięgam ręką do plecaka, a tu niespodzianka – telefonu nie ma (nawiasem mówiąc, trochę ponad miesiąc temu straciłem telefon dokładnie w taki sam sposób). Załamany wylałem resztę camela na trawę, schowałem go do plecaka i pobiegłem z powrotem. Leżał tam, gdzie się zatrzymałem, w towarzystwie kit-kata i Grześka. Zegarek pokazywał już 17.35 Nie ma to jak dobry start.
Od tej pory było już zdecydowanie lepiej. Plecak miałem praktycznie pusty (brak picia), pogoda jako tako się trzymała, było nawet ciepło. Na wyjściu z Wrocławia minął mnie ojciec, zgadaliśmy się, że jeśli nie wyrobię do 00.00 to weźmie mnie wracając. Tak więc, plecy miałem chronione.
Po dotarciu do Szewc doszedłem do wniosku, że samochody to jednak spora nieprzyjemność przy maszerowaniu, postanowiłem więc zejść z głównej trasy i pójść przez Kotowice. Odległość podobna, za to ruch znacznie mniejszy. Pomysł niegłupi, maszerowało się przyjemniej.
I w tym miejscu zaczyna się obiecana garść porad. Na początek zasada numer 1:

„Nie chodź po deszczu po polach. Nawet jeśli masz dzięki temu nadrobić te 300-400 metrów.”
Właściwie, jeśli ktoś zastosuje się do tej zasady, nie musi czytać reszty wpisu. Jeśli jednak kiedyś, dziwnym trafem pokusi cię, żeby zejść z asfaltu, to następne wskazówki mogą się przydać.

Na wysokości Paniowic stwierdziłem, że polna droga którą mijam ma dobry kierunek i nie wygląda tak źle. niewiele myśląc zszedłem z asfaltu. Początek faktycznie był obiecujący. Stojące miejscami kałuże nie robiły na mnie wrażenia. Niestety już po chwili to ziemia występowała „miejscami”. Mimo to dzielnie maszerowałem przed siebie. Odrobina błota jeszcze nikomu nie zaszkodziła. W pewnym miejscu droga zakończyła się stromym podejściem. Przekonany, że tu zaczyna się asfalt przyspieszyłem. Niestety, za wzniesieniem zaczynało się zaorane pole. Za polem zaś odkryłem rów melioracyjny. Normalnie takie rowy da się przeskoczyć, widać zresztą było wydeptane ścieżki po obu stronach. Jednak dzięki padającym ostatnio deszczom rów miał jakieś dwa metry szerokości, tyleż samo głębokości wartki nurt i śliskie, strome brzegi. Jednym słowem – zapora. I tu rada następna:

„Jeśli decydujesz się przeprawić przez strumień, rób to do końca. Wycofywanie się w połowie nie jest najlepszym pomysłem”

Niezastosowanie się do tej zasady kosztowało mnie zanurzenie do połowy uda i mozolne wdrapywanie się na brzeg. Niestety, nie ten, na który bym chciał. Następna złota myśl nasunęła się sama:

„Każdy strumień da się przekroczyć. Trzeba tylko znaleźć odpowiednie miejsce”
Co ciekawe, tu akurat poszło całkiem nieźle. Po około 10 minutach znalazłem ścięte drzewko leżące w poprzek strumienia. Co prawda drogę zagradzały akacje (albo coś w tym guście – miało kolce), ale to mnie nie powstrzymało. Dzięki „kładce” przeprawiłem się przez rów suchą nogą (bo czym było teraz dla mnie zanurzenie po kolana?). Z zadowoleniem stwierdziłem że MP3 na pasku nie ucierpiało. Jak okazało się wiele godzin później ucierpiał telefon niesiony w kieszeni. I to chyba jest dobry moment na następną myśl:

„Nie zabieraj ze sobą aparatu fotograficznego jeśli planujesz ciężką przeprawę”

Przez pierwsze 1/3 trasy kląłem, że aparatu nie zabrałem. Potem przez kolejne 1/3 dziękowałem losowi, że nie mam go ze sobą, bo już niewiele by z niego zostało. Oczywiście to nie przeszkadzało mi kląć ponownie na kolejnych 1/3, że „zdjęcia to by się jednak przydały”. Mimo to powtarzam, aparatu brać nie wolno!. Z zalanego i poobijanego i tak niewiele zdjęć będzie.

Po przekroczeniu rowu czekała mnie już tylko łąka z trawą do pasa (oczywiście mokrą), jednak teraz byłem już tego nie dostrzegałem. Pokonałem zaporę, a nie obchodziłem jej dookoła! Duma wylewała mi się z butów razem z wodą.

„Gdy już uda ci się przedrzeć przez chaszcze – tak, masz prawo do dumy. Nawet jeśli w ten sposób straciłeś w porównaniu z trasą asfaltową”

Na szczęście w pamięci miałem jeszcze „etap kajakowy” z ostatniego startu. Zaraz po wyjściu na asfalt narzuciłem mocne tempo marszu, dzięki czemu nie przemarzłem na kość. Nie spojrzałem która była w tym momencie godzina, ale wiem, że gdy mijałem tablicę „Brzeg Dolny 10km”  w Urazie, była 22.00. Tak więc, czas był nienajgorszy. Stwierdziłem jednak, że mimo wszystko fajnie było by już wziąć ciepłą kompiel, tak więc od tego miejsca zacząłem biec. Najpierw truchtem, później już na całego. Po drodze miałem kilka górek, jednak nie były one wielkim problemem. Nie przeszkadzały nawet mokre buty. Dzięki temu odmeldowałem się w domu punkt 23.00 – czyli jak łatwo policzyć czas to 5h i 45min. Oczywiście dało się szybciej, ale to przecież miało być przejście rekreacyjne!

Poniżej zamieszczam mapę z zaznaczoną trasą. Czerwone kropki to droga przez pola (zaznaczona „na oko”). Co ciekawe, google na taką trasę daje piechurowi ponad 8h

Read Full Post »