„Problem pięćdziesiątek”

Na komentarz Tomsona do poprzedniego wpisu chciałem odpowiedzieć komentarzem. Ale w trakcie pisania wyszło, że… nie mieszczę się tam. Tak więc pora na moje spojrzenie na „problem pięćdziesiątek”

Przykład 1)

Weźmy Pana „A” i Pana „B”. Ten pierwszy jest z siebie dumny – przebiegł już kilka maratonów, każdy z nich był dla niego wyzwaniem, za trzecim razem pobiegł słabiej niż za pierwszym, ale i tak był szczęśliwy, że dotarł do mety.
„B” na słowo maraton mówi że to nie dla niego, że nie ma jeszcze tyle powera. Na razie ogranicza się do półmaratonu. Przebiegł ich już kilka, powoli zbiera się w sobie, że może by jednak ten maraton pobiec, ale czuje, że jeszcze nie pora.
Możemy z dużą pewnością stwierdzić, że „A” jest mocniejszym zawodnikiem niż „B”.

Przykład 2)

Weźmy teraz Pana „X” oraz Pana „Y”. Pan „X” jest naprawdę mocnym zawodnikiem – wygrywa większość maratonów w których startuje. Pan „Y” też jest mocny – startuje w półmaratonach, również często wygrywa. Gdyby wystartował na maratonie z Panem „X” to raczej nie miałby szans, ale na swoim gruncie czuje się pewnie – czuje, że miałby duże szanse wygrać z nim półmaraton. Ale „X” nie lubi biegać półmaratonów, a „Y” nie czuje satysfakcji „kończąc” maraton, „ukończyć” to dla niego za mało.

Jak porównać takich zawodników?

 

Koniec przykładów.

I chociaż rzeczywistość jest dużo bardziej prozaiczna – zawodnicy z setek są naprawdę mocniejsi od tych z pięćdziesiątek (zdarza się, że na półmetku zwycięzca setki jest szybciej niż zwycięzca pięćdziesiątki na mecie), to jednak pięćdziesiątki stały się (bo nie miały takie być w założeniu) pełnoprawnym dystansem. I można mówić, że pięćdziesiątka na Harpie to kpina, że to nie Harpagan. Bo faktycznie, dla tych, którzy chcą przetrwać 100km, coś takiego jest pójściem na skróty. Ale są jeszcze tacy którzy chcą się pościgać w innej kategorii.

Nie wiem, w której grupie jestem. ukończenie setki dalej jest dla mnie wyzwaniem (ba, to dotyczy też pięćdziesiątek!), w zeszłym sezonie zaliczyłem 4 i we wszystkich byłem przeszczęśliwy, że dotarłem na metę. A jednak samo kończenie to dla mnie już trochę za mało. Dlatego wybieram dystans, na którym przy odpowiednim złożeniu wszystkich rzeczy (również tego, że nie startują wymiatacze), mogę powalczyć o wysoką lokatę. I pierwsza trójka na 50tce na Harpie dała by mi dużo większą satysfakcję niż bycie 30. na trasie 100km. Jeśli dla kogoś jest to kpina – rozumiem. Niemniej ja wybieram trasę krótką. „krótką” a nie „krótszą”.

 

Do zobaczenia na Harpie.

 

P.s. dzisiaj blog świętuje 10000 odświeżeń. chciałem bardzo podziękować wszystkim, którzy tu zaglądają – rok temu nie pomyślałbym o takiej frekwencji.